Το «Καζίνο» του Porto Lago
Στο μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της νοτιοανατολικής Μεσόγειου δημιούργησαν οι Ιταλοί την οικιστική τους παρέμβαση. Το 1936 στο Λακκί, αλλά και στην γύρω από αυτό περιοχή οι κάτοικοι ξεπερνούσαν τις επτά χιλιάδες. Η νέα οδική σύνδεση της αεροναυτικής βάσης με το Λακκί ήταν πλέον γεγονός. Παντού νέοι άνθρωποι, νέος κόσμος, παντού νέα έργα. Έτσι και στα «Τεμένια» εκεί διάλεξαν να κάνουν οι Ιταλοί την βιομηχανική τους ζώνη. Σε αυτήν την περιοχή έκτισαν ένα μεγάλο εργοστάσιο παράγωγης ρεύματος, ακριβώς δίπλα ένα άλλο εργοστάσιο παράγωγης εμφιάλωσης αεριούχων ποτών, λίγο πιο κάτω ένα συνεργείο αυτοκίνητων, ένα μαραγκούδικο, ένα σφαγείο και ένα μικρό λατομείο. Ε! λοιπόν κάπου εκεί εγκατέστησαν και το λεγόμενο Καζίνο, έτσι το λένε οι Λεριοί της εποχής εκείνης για να καλύψουν την πομπή αυτού του πανέμορφου κτίσματος.
Ένα κτίσμα πανέμορφο, ένα κτίσμα που τριγύρω του έχει πηγάδια με δροσερό και καθαρό νερό, έχει αμπέλια, έχει περιβόλια, έχει και δυο μικρά κτίσματα το ένα εκ των δυο ήταν το πλυσταριό. Διαθέτει βλέπεις όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για τον σκοπό που το ήθελαν.
Ένα κτίσμα λίγο μακριά από τον κεντρικό δρόμο έτσι που οι επισκέπτες του να μην γίνονται αντιληπτοί από τους δήθεν αδιάκριτους περαστικούς. Και όπως μου εκμυστηρεύτηκαν οι ηλικιωμένοι κάτοικοι της γύρω περιοχής που θυμούνται την εν γένει λειτουργία αυτού του κτίσματος, ήταν πολλοί αυτοί που πέρναγαν σε καθημερινή βάση για να αφήσουν με χαρά τον οβολό τους, στις όμορφες νέες Ιταλίδες που φόραγαν εκείνα τα κόκκινα σατέν. Κοπέλες σαν τα κρύα νερά ψηλές, μελαχρινές, ήταν όλες Ιταλίδες, ήταν κούκλες. Έτσι μου είπε η φίλη Ελευθερία και συμφώνησε και ο 92 χρόνος κ. Γιώργος, βλέπεις όλες αυτές οι λειτουργίες γινόντουσαν εκεί λίγο πιο κάτω από τη γειτονιά τους ρε παιδί μου!
Πού να κοιμηθείς εκείνη την εποχή σε εκείνη την περιοχή, ήταν δύσκολο! Από την μια ο μονότονος θόρυβος που έβγαζαν οι μεγάλες ηλεκτρομηχανές, από την άλλη οι ανατριχιαστικοί ήχοι που έβγαζαν τα πριόνια του ξυλουργείου, τα σφυριά του μηχανουργείου και δεν μας έφταναν όλα αυτά αλλά και τα βράδια ακούγαμε εκείνες τις φανταστικές καντάδες των Ιταλών και που και που και κάτι γυναικείες φωνές... κάτι κραυγές, ανατριχιαστικές ρε παιδί μου... Μύριζε όμως η γύρω περιοχή αρώματα, από τα σαπούνια από τις ανατολίτικες και γαλλικές κολόνιες. Θυμάμαι ότι όταν περνούσαν από εκεί οι δικοί μου κρυφοκοίταζαν και κρυφογελούσαν. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι, όλοι ήταν ευτυχισμένοι, τι να πω μικρός ήμουν δεν καταλάβαινα και πολλά. Ξέχασα να σου πω ότι υπήρχε και η Μαντάμ Μαρίκα αυτή τα έβαζε όλα σε τάξη. Δεν μπορούσες να πας σε αυτό το σπίτι εάν ήσουν παντρεμένος σε έδιωχνε η Μαρίκα, σου έλεγε Vaivia – Vaivia (Φύγε – φύγε).
Άσε που υπήρχε τάξη στην όλη υπόθεση. Βέβαια! Έπρεπε να περιμένεις την σειρά σου, να πλύνεις πριν και μετά τα χέρια σου αλλά και το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο σου. Στο τέλος έπαιρναν και από έναν καφέ στο καθιστικό, μετά έφευγαν παίρνοντας τις αναμνήσεις τους στα κρύα στρώματα του άχαρου στρατώνα.
Με αυτά και με τα αλλά ξεχάσαμε να περιγράψουμε την αρχιτεκτονική διαρρύθμιση αυτού του φανταστικού διώροφου κτίσματος. Ψηλοτάβανα δωμάτια, κάμαρες άλλες μικρές και άλλες μεγάλες, λουτρά, με διαφορετικές αποχρώσεις, ζωγραφισμένα σχέδια στους τοίχους. Βέβαια υπήρχαν και οι δυο σκάλες που οδηγούσαν στα επάνω στενά δωμάτια.
Εκεί οι νέοι στρατεύσιμοι σε εκείνο το κτίσμα, σε εκείνο τον τόπο, και όπως λέει και το τραγούδι του αείμνηστου Μητροπάνου αφήναν κάπου εκεί «το αντριλίκι τους!»
Το φωτογραφικό άλμπουμ του «Καζίνο» ΕΔΩ
H θέση του «Καζίνο» στον χάρτη ΕΔΩ
#κτίριο #κτίρια #ΑθεατηΛερος #AtheatiLeros #ΑθέατηΛέρος #Leros #Greece #Λέρος #Λερος #Ελλάδα #LerosHistory
Λάβετε τις επόμενες αναρτήσεις στο email σας κάνοντας εγγραφή
Τα άρθρα στο παρόν ιστολόγιο, έχουν συγγραφεί και δημοσιευθεί στο facebook σε προγενέστερο χρόνο.