Βοδόσπηλο ή βοϊδοσπηλιά ονομάζουν οι βοσκοί μας αυτό το υπέροχο φυσικό σπήλαιο που κρέμεται στην κυριολεξία στην άκρη ενός απότομου γκρεμού. Βρίσκεται σε μια περιοχή με περίεργο ορεινό ανάγλυφο. Εκεί οι μόνοι κάτοικοι που υπάρχουν σε αυτήν την άγρια και απότομη περιοχή, είναι τα αγριοκάτσικα και οι αετοί.
Αγαπητέ Θεολόγε,
σου γράφω αυτό το γράμμα μετά από καιρό γιατί ήθελα να σου πω ότι τελικά είχες δίκιο σε όλα αυτά που μου είχες εξιστορήσει με τόση υπομονή το καλοκαίρι στην μικρή αυλή της γιαγιά σου.
Θυμάμαι μου έλεγες ότι η γιαγιά ήταν μια δυναμική γυναίκα που έζησε σχεδόν όλη της τη ζωή δίπλα στην εκκλησία της Αγιάς Κιουράς . Δυστυχώς εκείνες τις ημέρες των διακοπών σου, είχες στραμπουλίξει το πόδι σου και δεν μπορούσες να με πας να δω από κοντά όλα αυτά που θυμώσουν ως παιδί.
Άγγλοι και Ιταλοί τον Νοέμβριο του 1943 βρέθηκαν να πολεμούν μαζί ως σύμμαχοι και να υπερασπίζονται το νησί έναντι της Γερμανικής επίθεσης.
Στο βουνό Μεροβίγλι, έστησαν την προσωρινή τους διοίκηση οι Άγγλοι. Εκεί πολλοί μαχητές και υπερασπιστές αυτού του νησιού άφησαν βίαια και άδικα την τελευταία τους πνοή.
Επάνω σε ένα λόφο μια αρχαία Ακρόπολη περιμένει καρτερικά να αποδείξουμε την ύπαρξη της και να αναδείξουμε την ομορφιά της. Πάνε χρόνια που ένας φίλος που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, με έφερε σε επαφή μαζί της. Μια πόλη που θέλει να σου μιλήσει! Μια Ακρόπολη, που θέλει επιτέλους να βγει στο φως και καρτερά να την γνωρίσουμε όλοι εμείς που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε οι συνεχιστές αυτού του τόπου.
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 1943 όταν τα Χιτλερικά γεράκια όρμισαν για πρώτη φορά να κατασπαράξουν τις ανθρώπινες σάρκες όλων αυτών που σήκωσαν κεφάλι και είπαν όχι στον Ναζισμό, όχι στον Φασισμό. Πρώτη ημέρα βομβαρδισμών και τα ανθρώπινα θύματα στο νησί της Λέρου ήταν πλέον των διακοσίων. Τα παλιά πυροβόλα άρχισαν να βγάζουν φωτιές από τα άψυχα και κρύα σπλάχνα τους.
Καστέλι, ένας τόπος άγνωστος, ένας τόπος που οι μόνοι κάτοικοι είναι τα αιγοπρόβατα, οι άτυχοι αλυσοδεμένοι σκύλοι και οι λίγοι βοσκοί που περιφέρονται ανεξέλεγκτα με τα κοπάδια τους από βουνό σε βουνό. Εκεί μακριά, ένα βουνό ξεχωριστό, ένα βουνό που όμοιο του δεν υπάρχει άλλο. Ένας τόπος ιερός, ένας τόπος άξιος θαυμασμού.
Πίσω από δυο παραβιασμένες ξύλινες παλιές πόρτες κρύβονταν επί 70 χρόνια το μυστικό των ξεχασμένων ξυλόφουρνων. Μέσα σε ένα ιδιαίτερο χώρο, δίπλα στο παλιό μαραγκούδικο και κοντά στο συνεργείο ηλεκτροσυγκολλητών βρίσκεται ο χώρος με τους δυο τεράστιους φούρνους. Ένας χώρος που ήτανε επί χρόνια σημείο φύλαξης αχρήστου υλικού του 8ου Περιπτέρου. Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν σε αυτόν τον χώρο, οι φούρνοι αυτοί επί χρόνια τροφοδοτούσαν με ψωμιά τα παιδιά των Βασιλικών Τεχνικών Σχολών.
Ο κος Κουβάς Φραντζής, είναι ένας ευγενέστατος ηλικιωμένος φίλος, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση! Μια ακόμα ιστορία, μου ξεδίπλωσε για αυτόν τον ιερό τόπο!
Πάνε χρόνια πολλά, που ένας συγγενής του έφερε ένα μάρμαρο από τον λόφο του Αγ. Κύρικου. Ήθελε να το κάνει γουδί για να αλέθει σπόρους. Ο κος Κουβάς Φραντζής δεν τον άφησε και έτσι το μάρμαρο έμεινε εκεί στην αυλή του για πολλά πολλά χρόνια. Πολύ αργότερα, το 1986, στον ίδιο τόπο, στο ίδιο σημείο όπου βρέθηκε αυτό το μάρμαρο, κτίσανε μια εκκλησία... Τον Αγ. Κύρικο!
Το 1946 άφησε ο άγνωστος καλλιτέχνης την ομορφιά της ζωγραφικής του, σε ένα ξεχασμένο από όλους μας κτίσμα. Το 1946 ήταν μια ακόμα δύσκολη χρονιά για αυτόν το τόπο, για αυτό το νησί που τα προηγούμενα χρόνια είχε υποστεί την βάρβαρη επιδρομή των Γερμανικών στρατευμάτων.
Πάνε χρόνια που ο ανεμόμυλος του αείμνηστου Νικήτα Παραπονιάρη σταμάτησε να λειτουργεί.
Ένας αλευρόμυλος που στέκει όρθιος για χρόνια εκεί στην κορυφογραμμή του Αϊ Γιάννη του Πολυάνεμου. Ένας πυργόμυλος με την δική του ιστορία, ένας μύλος που δούλεψε ακούραστα για δεκάδες χρόνια, ένας αλευρόμυλος που μεγάλωσε δυο πολυμελείς συγγενικές οικογένειες τα δύσκολα εκείνα χρόνια των ξένων στρατιωτικών κατοχών.