Λέρος 10 Νοεμβρίου 1943
Αγαπητέ μου πάτερα,
Eδώ και δύο μήνες υπηρετώ στην απομακρυσμένη Λέρο ως ναύτης στην βορειοδυτική ναυτική πυροβολαρχία Farinata ή Μάρκελο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 262 μέτρων από την θάλασσα. Όλα εδώ είναι δύσκολα. Όλα είναι διαφορετικά πλέον από το προηγούμενο γράμμα που σας είχα στείλει. Θυμάσαι, τότε που ακόμα ζούσε και η μαμά.
Αγαπητέ πάτερα τα πράγματα άλλαξαν για εμάς. Τον τελευταίο καιρό όλοι γνωρίζαμε ότι ο εχθρός μας ήταν οι Άγγλοι. Αυτοί ερχόντουσαν με τα αεροπλάνα τους και μας βομβάρδιζαν τις νύχτες. Όμως τον τελευταίο μήνα το σκηνικό άλλαξε και δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται… Τώρα μας βομβαρδίζουν τα Γερμανικά στούκας και οι Άγγλοι βρίσκονται στα ίδια χαρακώματα με εμάς!
Έχω χάσει τις μέρες και τις ώρες, πρωί και βράδυ τα εχθρικά αεροπλάνα βρίσκονται πάνω από τα κεφάλια μας. Χθες τραυματίστηκε και ο Giovanni. Ήταν το παλικάρι στο διπλανό χαράκωμα. Τον βρήκε στο πόδι ένα αδέσποτο βλήμα και ούρλιαζε, βόγκαγε από τους πόνους. Τον μετέφεραν επάνω σε μια σανίδα στο υπόγειο νοσοκομείο του Porto Lago. Aπό τότε δεν τον έχω ξαναδεί. Είναι ο δέκατος πέμπτος φίλος που χάνουμε τον τελευταίο καιρό και έχουμε μείνει λίγοι και φοβισμένοι! Έχουμε να κοιμηθούμε πολλές πολλές μέρες και το φαγητό το τρώμε όρθιοι στα χαρακώματα και πολλές φορές δεν έρχεται καθόλου. Το νερό είναι λιγοστό και δεν φτάνει για όλους.
Αγαπητέ πατέρα, ξέρω ότι με αυτά που σου γράφω σε στεναχωρώ αλλά δεν ξέρω σε ποιον να τα πω και ποιος να με πονέσει. Περνάμε δύσκολα πάνω σ’ αυτό το βουνό και δεν καταλαβαίνω γιατί γίνονται όλα αυτά. Έχω καιρό να πάρω γράμμα από τον αδελφό μου τον μεγάλο και ανησυχώ… Άκουσα από τον Λοχαγό Accolla F. ότι μια δικιά μας νηοπομπή προχθές έπεσε πάνω σε νάρκες. Ελπίζω ο Roberto να είναι καλά γιατί δεν θα αντέξω και άλλη απώλεια…
Φοβάμαι.. και ξέρω ότι με αυτά τα λόγια μου δεν σε κάνω υπερήφανο! Όμως φοβάμαι πατέρα να πάω μόνος το βράδυ στην μακρινή σκοπιά. Απέχει από τον στρατώνα σχεδόν 2 χιλιόμετρα, βρίσκεται στην άλλη άκρη του βουνού. Είναι σαν μια μοναχική αετοφωλιά στημένη πάνω σε ένα γκρεμό και βλέπει την θάλασσα! Φυσάει από παντού, φυσάει συνέχεια και εγώ κρυώνω και φοβάμαι. Δεν θέλω να πηγαίνω εκεί, αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά. Άκουσα τον λοχαγό μας να λέει ότι περιμένουν από τους Γερμανούς χερσαία επίθεση. Τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι ίσως να είναι το τελευταίο μου γράμμα και ότι μπορεί να μην σας ξαναδώ!
Να προσέχεις σε παρακαλώ τον μικρό μας και να μου φιλήσεις την Καρμέλα! Να τους πεις ότι τους αγαπώ και ελπίζω με την βοήθεια του Θεού να είμαστε σύντομα και πάλι μαζί.
Με σεβασμό και αγάπη, ο γιός σου.
#AtheatiLeros #ΑθέατηΛέρος #Λέρος #Λερος #Greece #Leros #LerosHistory #Hellas #Ελλάς #Ελλάδα #ww2 #worldwar2 #ΒΠΠ #ΒΠαγκόσμιοςΠόλεμος
Λάβετε τις επόμενες αναρτήσεις στο email σας κάνοντας εγγραφή
Τα άρθρα στο παρόν ιστολόγιο, έχουν συγγραφεί και δημοσιευθεί στο facebook σε προγενέστερο χρόνο.