Ήταν άνοιξη του 1942 όταν ένας πιλότος της Ιταλικής αεροπορίας αποφάσισε με τον πιο παράτολμο τρόπο, να προσφέρει στην αγαπημένη του ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα για να της δείξει την αγάπη του! Ο νεαρός Ιταλός πιλότος υπηρετούσε στην αεροναυτική βάση των Λεπίδων ή βάση Rossetti.
Την δύσκολη δεκαετία του 1920, έρχεται να προστεθεί ένα ξεχωριστό παιδί σε μια πολυμελή οικογένεια. Γεννήθηκε σε μια δύσκολη εποχή και έπρεπε από μικρός να παλέψει μαζί με τα υπόλοιπα αδέλφια του στον αγώνα της ζωής. Από μικρός ξεκίνησε να ακολουθεί την δική του πορεία, την δική του εκείνη ρότα που του έταξε η μοίρα. Από πολύ νωρίς οι Ιταλοί μάστορες τον ξεχώρισαν για την οξυδέρκεια του και τον τοποθέτησαν βοηθό τους, στην μεγαλύτερη ναυτική βάση του Ανατολικού Αιγαίου!
Εκεί στου Αρχαγγέλου την μπούκα, από την πάνω πλευρά, βούλιαξε η σκούνα του καπετάν Αντώνη. Περάσανε χρόνια πολλά... τόσα, που αχνά θυμάται η κυρά Γεωργία την ιστορία αυτήν που είχε ακούσει από την γιαγιά της, την κυρά Ρηνιώ. Αυτές τις ιστορίες ξεδίπλωναν τα βράδια οι παππούδες γύρω από τον σοφρά, λίγο πριν πάνε τα μικρά παιδιά για ύπνο.
Στην δεκαετία του 1920-1930 οι Ιταλοί αποφάσισαν ότι στο λιμάνι του Λακκίου θα έπρεπε να γίνει μια μεγάλη αεροναυτική βάση, για να μπορούν να ελέγχουν την Ανατολική Μεσόγειο. Άρχισαν λοιπόν να πλέουν μέσα σε αυτό το λιμάνι δεκάδες πολεμικά και εμπορικά πλοία, υποβρύχια, υδροπλάνα, καθώς και δεκάδες βοηθητικά σκάφη όπως, πλωτοί γερανοί, ρυμουλκά, δεξαμενές καθέλκυσης πλοίων, υδροφόρες μικρές και μεγάλες όπως η Nerra και η Adda, που μετέφεραν νερό από το νησί της Κω στο νησί της Λέρου.
Οι πρώτες καρτ ποστάλ τυπώθηκαν το 1912 με την άφιξη των Ιταλών στο νησί της Λερού και επανεκδόθηκαν το 1916. Είχαν για θέματα τα τοπία της Αγ. Μαρίνας, Πλατάνου, Κάστρου κτλ. (από το Alterocca Terni). Τα γνωστά τυπογραφεία της εποχής ήταν ένδεκα. Στην Λέρο υπήρχε το τυπογραφείο Antigoni – S. Barbara. Αυτό άρχισε να δουλεύει και να τυπώνει το 1929. Σε αυτό το τυπογραφείο οφείλουμε τις ιστορικές εικόνες με την επίσκεψη του Ιταλού βασιλιά το 1929 και την αποτύπωση της γιορτής των Θεοφανίων.
Δωδεκάνησα... Ένας τόπος που έμεινε σκλαβωμένος για περισσότερα από 600 χρόνια. Από τους Ιωαννίτες ιππότες, στην σκλαβιά των Τούρκων, από εκεί στην Ιταλοκρατία και αμέσως μετά σε Γερμανική κατοχή και έπειτα στην Αγγλική διοίκηση.
Η χρονική περίοδος από το 1945 έως το 1947 ήταν μια περίοδος που σηματοδότησε το τέλος του πολέμου έως και την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα. Αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων, το νησί μας από τον Μάιο του 1945 έως και τον Μάρτιο του 1947 περιήλθε στην Βρετανική στρατιωτική Διοίκηση. Ήταν και αυτή μια δύσκολη εποχή για το νησί της Λέρου. Οι άνεργοι πλέον εργατοτεχνίτες του Άι Γιώργη και όχι μόνο επιδόθηκαν στο υποχρεωτικό για να επιζήσουν «πλιάτσικο».
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, Ο βασιλιάς Vittorio Emmanuelle και ο στρατάρχης Badoglio συνθηκολογούν και προσχωρούν στο στρατόπεδο των συμμάχων. Στις 18 Σεπτέμβριου του 1943 οι Γερμανοί αντέδρασαν άμεσα σε αυτήν την κίνηση και με εντολή του Χίτλερ σφάζουν-εκτελούν 9.600 Ιταλούς στην Κεφαλλονιά.
Τον Ιανουάριο του 1523 μετά από πολιορκία, η Λέρος πέφτει στα χεριά των Τούρκων. Οι Ιωαννίτες ιππότες δεν άντεξαν την πίεση του τότε πανίσχυρου Σουλεϊμάν και εγκατέλειψαν τα νησιά. Οι Τούρκοι με το φιρμάνι του 1523, δίνουν στο νησί μας, μια υποτιθέμενη αυτονομία αλλά και αυτοδιοίκηση. Οι Λεριοί επί 298 χρόνια κρατάνε βαθιά μέσα στην ψυχή τους την φλόγα της επανάστασης και οραματίζονται την επανένωση με τον κορμό της Ελλάδας.
Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας κράτησε στα νησιά μας 389 χρόνια. Η μαρτυρική κατοχή των νησιών μας άρχισε από τις 22 Δεκεμβρίου του 1522 με την πολιορκία της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν και τελείωσε με τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο του 1912.