Στην γκρίζα εποχή που διανύουμε, η φύση έστω και προσωρινά επανέρχεται στην κατάσταση που μας την χάρισε ο Δημιουργός μας. Όσο ο άνθρωπος περιορίζει τις μετακινήσεις του, μειώνει την παραγωγή και γενικά την καταστροφική του πορεία, βλέπουμε ότι γύρω μας η φύση αντιδρά!
Κάθε Μάρτη, κάθε Απρίλη, μας επισκέπτονται οι τσαλαπετεινοί! Τα πανέμορφα αυτά πουλιά, είναι οι προάγγελοι της άνοιξης! Έρχονται να μας γεμίσουν με χαρά και αισιοδοξία με την παρουσία τους. Είναι από τα πιο υπερήφανα και εντυπωσιακά πουλιά της φύσης!
Ο Απρίλης είναι ένας μήνας της άνοιξης που βρίσκουμε στις όμορφες πλαγιές των βουνών μας, τα περισσότερα και ομορφότερα αγριολούλουδα. Έτσι ανάμεσα σε όλα τα αλλά φυτά, αυτήν την εποχή βρίσκουμε τη γνωστή σε όλους μας Λαμπρή ή αλλιώς στην επιστημονική διάλεκτο, Lavandula stoechas.
Όλοι όσοι ανεβαίνετε στα βουνά της Λέρου, σίγουρα θα έχετε συναντήσει αυτό το υπέροχο ποώδες φυτό. Οι ονομασίες που κατά καιρούς ακούγονται είναι Μανδραγοράς, τα αυγά της κουρούνας, μαντραγούδα, καλάνθρωπος, σκαλάνθρωπος. Ένα φυτό που αυτήν την εποχή θα το συναντήσετε σε βραχώδη σημεία, στολισμένο με πανέμορφα μπλε και άσπρα λουλούδια.
Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε δει ή έχουμε μυρίσει αυτό το υπέροχο μοναδικό φυτό, που μεγαλώνει και ζει στους κήπους μας, στα χωράφια και στα κακοτράχαλα βουνά μας. Ένα φυτό που η όψη του στην αρχή σε τρομάζει και η βαριά μυρωδιά του σε απωθεί μακριά.
Στα Ανατολικά του Μπούρζι κάτω και δεξιά από το Ρωμαϊκό κάστρο βρίσκεται μια ξεχωριστή ξεχασμένη παραλία. Είναι η παραλία των χρωμάτων! Εκεί φαίνεται να άφησε τα αποτυπώματα της η θεά των χρωμάτων, η Ίριδα!
Ένα ξεχωριστό μικρό κομμάτι στην ακτογραμμή αυτού του νησιού, γεμάτο φως κάθεται εκεί και μας περιμένει να το θαυμάσουμε, να το φωτογραφίσουμε και να ζήσουμε για λίγο κοντά του.
Μηλιές… μια πηγή ζωογόνου δύναμης, είναι εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων και το γάργαρο και διαυγές νερό της ρέει έως και σήμερα. Νερό που ξεδίψασε κατά καιρούς Κάρες και Λέλεγες, Αθηναίους και Σπαρτιάτες, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, Γενουάτες και Ενετούς, Ιωαννίτες ιππότες, και τόσους άλλους που πέρασαν κατά καιρούς από αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Ένα από τα ωραιότερα πέτρινα γεφύρια του νησιού μας βρίσκεται στον ποταμό της Παχιάς. Ένας ποταμός στον όποιο συγκεντρώνονται τα νερά από τις παρυφές του #Μεροβιγλιού και οδηγούνται μέσω ενός λιθόστρωτου καλντεριμιού κοντά στο «Νικολαΐδιο» δημοτικό σχολειό της Αγ. Μαρίνας. Βρίσκεται μέσα στον οικισμό για να ενώνει και πάλι τις δυο πανέμορφες παραδοσιακές συνοικίες Πατέλου και Αγ. Μαρίνας. Μέσα σε ένα κατάφυτο διάκοσμο, το καλντερίμι είναι εκεί για να μας θυμίζει όμορφες εποχές των προηγούμενων αιώνων.
Έτσι ονομάζεται η νότια πλευρά ενός εκ των μεγαλύτερων φυσικών λιμανιών της Ανατολικής Μεσόγειου. Ένα λιμάνι με πύλη εισόδου μόλις τετρακοσίων πενήντα μέτρων και βάθους που ξεπερνά ακόμα και τα εβδομήντα πέντε μέτρα. Ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα στρατιωτικά λιμάνια κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας, με το κατ’ απέναντι θρυλικό ακρωτήριο Κατσούνι, που το όνομά του και μόνο άφησε κακές αναμνήσεις στους επιτιθεμένους από θαλάσσης Γερμανούς, τον Νοέμβριο του 1943.
Πόση συζήτηση και πόσος πολύς κόσμος επισκέπτεται αυτήν την περιοχή τον τελευταίο καιρό! Ο κάθε ένας δηλώνει την παρουσία του εκεί για διαφορετικούς λόγους. Δικηγόροι, μηχανικοί, δημοτικοί σύμβουλοι, πρώην και νυν αξιωματούχοι, εργολάβοι, εργάτες και μπουλντόζες, βοσκοί, ιδιοκτήτες, και καταπατητές, μαζευτήκαν στην γύρω περιοχή προς αναγνώριση της. Πολλοί άνθρωποι στον ίδιο τόπο, συζητήσεις και σχόλια με λόγια πολλά… φτωχά και πλούσια.