Μύθοι και πραγματικότητα
Στα Ανατολικά του Μπούρζι κάτω και δεξιά από το Ρωμαϊκό κάστρο βρίσκεται μια ξεχωριστή ξεχασμένη παραλία. Είναι η παραλία των χρωμάτων! Εκεί φαίνεται να άφησε τα αποτυπώματα της η θεά των χρωμάτων, η Ίριδα!
Ένα ξεχωριστό μικρό κομμάτι στην ακτογραμμή αυτού του νησιού, γεμάτο φως κάθεται εκεί και μας περιμένει να το θαυμάσουμε, να το φωτογραφίσουμε και να ζήσουμε για λίγο κοντά του.
Μηλιές… μια πηγή ζωογόνου δύναμης, είναι εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων και το γάργαρο και διαυγές νερό της ρέει έως και σήμερα. Νερό που ξεδίψασε κατά καιρούς Κάρες και Λέλεγες, Αθηναίους και Σπαρτιάτες, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, Γενουάτες και Ενετούς, Ιωαννίτες ιππότες, και τόσους άλλους που πέρασαν κατά καιρούς από αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Ένα από τα ωραιότερα πέτρινα γεφύρια του νησιού μας βρίσκεται στον ποταμό της Παχιάς. Ένας ποταμός στον όποιο συγκεντρώνονται τα νερά από τις παρυφές του #Μεροβιγλιού και οδηγούνται μέσω ενός λιθόστρωτου καλντεριμιού κοντά στο «Νικολαΐδιο» δημοτικό σχολειό της Αγ. Μαρίνας. Βρίσκεται μέσα στον οικισμό για να ενώνει και πάλι τις δυο πανέμορφες παραδοσιακές συνοικίες Πατέλου και Αγ. Μαρίνας. Μέσα σε ένα κατάφυτο διάκοσμο, το καλντερίμι είναι εκεί για να μας θυμίζει όμορφες εποχές των προηγούμενων αιώνων.
Έτσι ονομάζεται η νότια πλευρά ενός εκ των μεγαλύτερων φυσικών λιμανιών της Ανατολικής Μεσόγειου. Ένα λιμάνι με πύλη εισόδου μόλις τετρακοσίων πενήντα μέτρων και βάθους που ξεπερνά ακόμα και τα εβδομήντα πέντε μέτρα. Ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα στρατιωτικά λιμάνια κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας, με το κατ’ απέναντι θρυλικό ακρωτήριο Κατσούνι, που το όνομά του και μόνο άφησε κακές αναμνήσεις στους επιτιθεμένους από θαλάσσης Γερμανούς, τον Νοέμβριο του 1943.
Πόση συζήτηση και πόσος πολύς κόσμος επισκέπτεται αυτήν την περιοχή τον τελευταίο καιρό! Ο κάθε ένας δηλώνει την παρουσία του εκεί για διαφορετικούς λόγους. Δικηγόροι, μηχανικοί, δημοτικοί σύμβουλοι, πρώην και νυν αξιωματούχοι, εργολάβοι, εργάτες και μπουλντόζες, βοσκοί, ιδιοκτήτες, και καταπατητές, μαζευτήκαν στην γύρω περιοχή προς αναγνώριση της. Πολλοί άνθρωποι στον ίδιο τόπο, συζητήσεις και σχόλια με λόγια πολλά… φτωχά και πλούσια.
Στο βουνό του Τσιγκούνα φαίνεται να είχε ο θεός Ήφαιστος το εργαστήρι του, μιας και αυτό το βουνό συνεχίζει να μας εκπλήσσει ακόμα και σήμερα. Μέχρι χθες γνωρίζαμε ότι στους πρόποδες του βγαίνουν ακόμα και σήμερα τα ιαματικά νερά που πλέον εντέχνως μέσω ενός υπογείου δικτύου δυστυχώς οδηγούνται στην θάλασσα.
Μονόπετρα.. θα μπορούσες να πεις ότι αυτός ο βράχος σου θυμίζει κάτι ξεχωριστό, κάτι διαφορετικό, ίσως μια αρχαία ακρόπολη ή ίσως ακόμα και έναν ιερό βράχο, μιας και δεσπόζει επί του Λενικού ή(Ελληνικού), μιας περιοχής όπου κατοικοέδρευσαν βάση παλιών συγγραμμάτων, οι πρώτοι αρχαίοι Έλληνες στο νησί.
Υπάρχουν αξιόλογα μνημεία της νήσου Λέρου, που στην διάρκεια του χρόνου καταστράφηκαν ή εξαφανίστηκαν μετά από χοντροκομμένες ανθρώπινες παρεμβάσεις και κάτω από την αδιαφορία των Κρατικών λειτουργών.
Επί Τουρκοκρατίας η Λεριακή Αδελφότητα Καΐρου, για να βγάλει την Λέρο από την απομόνωση, επιχορήγησε πλοία του Αυστριακού πλοιοκτήτη Λόυδ για να προσεγγίζουν το νησί. Ο σιτέμπορος και πλοιοκτήτης Νικόλας Χαραμής προσκάλεσε και φιλοξένησε για πρώτη φορά το 1882 στην παραλιακή του έπαυλη, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο.
Το 2004, για πρώτη φορά μετά την αποχώρηση των Ιταλών, ένα έξυπνο σχήμα ανθρώπων, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί για τουριστικούς λογούς, ένα από τα εκατοντάδες έργα που άφησαν πίσω τους οι Ιταλοί κατακτητές.