Στα Ανατολικά του Μπούρζι κάτω και δεξιά από το Ρωμαϊκό κάστρο βρίσκεται μια ξεχωριστή ξεχασμένη παραλία. Είναι η παραλία των χρωμάτων! Εκεί φαίνεται να άφησε τα αποτυπώματα της η θεά των χρωμάτων, η Ίριδα!
Ένα ξεχωριστό μικρό κομμάτι στην ακτογραμμή αυτού του νησιού, γεμάτο φως κάθεται εκεί και μας περιμένει να το θαυμάσουμε, να το φωτογραφίσουμε και να ζήσουμε για λίγο κοντά του.
Μηλιές… μια πηγή ζωογόνου δύναμης, είναι εκεί από αρχαιοτάτων χρόνων και το γάργαρο και διαυγές νερό της ρέει έως και σήμερα. Νερό που ξεδίψασε κατά καιρούς Κάρες και Λέλεγες, Αθηναίους και Σπαρτιάτες, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, Γενουάτες και Ενετούς, Ιωαννίτες ιππότες, και τόσους άλλους που πέρασαν κατά καιρούς από αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Ένα από τα ωραιότερα πέτρινα γεφύρια του νησιού μας βρίσκεται στον ποταμό της Παχιάς. Ένας ποταμός στον όποιο συγκεντρώνονται τα νερά από τις παρυφές του #Μεροβιγλιού και οδηγούνται μέσω ενός λιθόστρωτου καλντεριμιού κοντά στο «Νικολαΐδιο» δημοτικό σχολειό της Αγ. Μαρίνας. Βρίσκεται μέσα στον οικισμό για να ενώνει και πάλι τις δυο πανέμορφες παραδοσιακές συνοικίες Πατέλου και Αγ. Μαρίνας. Μέσα σε ένα κατάφυτο διάκοσμο, το καλντερίμι είναι εκεί για να μας θυμίζει όμορφες εποχές των προηγούμενων αιώνων.
Άγγλοι και Ιταλοί τον Νοέμβριο του 1943 βρέθηκαν να πολεμούν μαζί ως σύμμαχοι και να υπερασπίζονται το νησί έναντι της Γερμανικής επίθεσης.
Στο βουνό #Μεροβίγλι, έστησαν την προσωρινή τους διοίκηση οι Άγγλοι. Εκεί πολλοί μαχητές και υπερασπιστές αυτού του νησιού άφησαν βίαια και άδικα την τελευταία τους πνοή.
Επάνω σε ένα λόφο μια αρχαία Ακρόπολη περιμένει καρτερικά να αποδείξουμε την ύπαρξη της και να αναδείξουμε την ομορφιά της. Πάνε χρόνια που ένας φίλος που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, με έφερε σε επαφή μαζί της. Μια πόλη που θέλει να σου μιλήσει! Μια Ακρόπολη, που θέλει επιτέλους να βγει στο φως και καρτερά να την γνωρίσουμε όλοι εμείς που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε οι συνεχιστές αυτού του τόπου.
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 1943 όταν τα Χιτλερικά γεράκια όρμισαν για πρώτη φορά να κατασπαράξουν τις ανθρώπινες σάρκες όλων αυτών που σήκωσαν κεφάλι και είπαν όχι στον Ναζισμό, όχι στον Φασισμό. Πρώτη ημέρα βομβαρδισμών και τα ανθρώπινα θύματα στο νησί της Λέρου ήταν πλέον των διακοσίων. Τα παλιά πυροβόλα άρχισαν να βγάζουν φωτιές από τα άψυχα και κρύα σπλάχνα τους.
Καστέλι, ένας τόπος άγνωστος, ένας τόπος που οι μόνοι κάτοικοι είναι τα αιγοπρόβατα, οι άτυχοι αλυσοδεμένοι σκύλοι και οι λίγοι βοσκοί που περιφέρονται ανεξέλεγκτα με τα κοπάδια τους από βουνό σε βουνό. Εκεί μακριά, ένα βουνό ξεχωριστό, ένα βουνό που όμοιο του δεν υπάρχει άλλο. Ένας τόπος ιερός, ένας τόπος άξιος θαυμασμού.
Πίσω από δυο παραβιασμένες ξύλινες παλιές πόρτες κρύβονταν επί 70 χρόνια το μυστικό των ξεχασμένων ξυλόφουρνων. Μέσα σε ένα ιδιαίτερο χώρο, δίπλα στο παλιό μαραγκούδικο και κοντά στο συνεργείο ηλεκτροσυγκολλητών βρίσκεται ο χώρος με τους δυο τεράστιους φούρνους. Ένας χώρος που ήτανε επί χρόνια σημείο φύλαξης αχρήστου υλικού του 8ου Περιπτέρου. Σύμφωνα πάντα με τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν σε αυτόν τον χώρο, οι φούρνοι αυτοί επί χρόνια τροφοδοτούσαν με ψωμιά τα παιδιά των Βασιλικών Τεχνικών Σχολών.
Ο κος Κουβάς Φραντζής, είναι ένας ευγενέστατος ηλικιωμένος φίλος, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση! Μια ακόμα ιστορία, μου ξεδίπλωσε για αυτόν τον ιερό τόπο!
Πάνε χρόνια πολλά, που ένας συγγενής του έφερε ένα μάρμαρο από τον λόφο του Αγ. Κύρικου. Ήθελε να το κάνει γουδί για να αλέθει σπόρους. Ο κος Κουβάς Φραντζής δεν τον άφησε και έτσι το μάρμαρο έμεινε εκεί στην αυλή του για πολλά πολλά χρόνια. Πολύ αργότερα, το 1986, στον ίδιο τόπο, στο ίδιο σημείο όπου βρέθηκε αυτό το μάρμαρο, κτίσανε μια εκκλησία... Τον Αγ. Κύρικο!
Το 1946 άφησε ο άγνωστος καλλιτέχνης την ομορφιά της ζωγραφικής του, σε ένα ξεχασμένο από όλους μας κτίσμα. Το 1946 ήταν μια ακόμα δύσκολη χρονιά για αυτόν το τόπο, για αυτό το νησί που τα προηγούμενα χρόνια είχε υποστεί την βάρβαρη επιδρομή των Γερμανικών στρατευμάτων.